31.01.10

İnip yürüdük sahilden caddeye giden o daracık ışıksız sokaktan en son nezaman yürüdüğümü hatırladım.Ve sonra ogünden sonra kimbilir kaç kişinin ayak izi benimkinin yerini aldı dedim.Hava soğuktu yağmursa unutmak istediklerimizi üstümüzden temizler gibi yağıyordu.Kapşonumu çıkardım.Hergün ıslanan kipriklerimi koruyamazken bir kez ıslansa saçlarım eminim hasta olmazdım...Sonuçta unutmak istediklerimi alıp götürecekse sırıl sıklam olabilirdim.Devam ettik yürümeye..sonra yollar ayrıldı ben kendi yolumdan yürüdüm.Karşı kaldırımdaki köpekten huylanıp hızlanmaya başladım.Aslında ne kadar saçmaydı ondan kaçmam kendimi korumaya çalışmam ..Yani kendimi daha insanlardan korumayı beceremezken önceliği savunmasız bir köpekten kullanmam nekadar tek odalı bi düşünceydi.Adımlarım yavaşladı,ayaklarım beynime hak vermişti.Telefondan saate baktım,zaman nekadar çabuk geçiyordu.Şimdi nerde olmak isterdim diye düşündüm sonra vazgeçtim bu fikirden hayal kurmayı bırakalı çok olmuştu..Sokağa geldim karanlıktı,sessizdi.Sadece kendi ayak seslerimi duyabildiğim bir anda ''işte evin'' dedim..Zile bastım ve kapı açıldı.