Her şeyi en başından yaşamak ister bazen insan.Hani sarhoşken en derinindekini konuşurmuş ya insan...Artık o derinler şişenin dibini görmeden de konuşulur olurmuş bir zamandan sonra.Keşke unutabilsemler bitmiş artık.Acaba hangi zamandayız? lar başlamış.Zaman...
Ne nankör bir şeymiş.Ölenin acısını bile unutturuyormuş zaman.Deli gibi kızdığın şeylerin ne olduğunu bile unutturuyormuş.Geçmişte haklı olanlar,zaman geçtikçe,yalnızlaştıkça kendilerini haksız görmeye başlıyorlarmış.Çünkü zaman,zamanında onları haklı yapan şeylerin ne olduğunu unutturuyormuş.Hani bazen sebepsizce ağlar ya insan.İşte o her sebepsiz gibi görülen yaşlar "zaman " diye basbas bağırıırlarmış.Yani en büyük sorunumuz ; bugünü yaşarken düne gitmekmiş..Başta zararsızdır bu yolculuktur.Sonraları sancılı bir hal alır.Bu hep böylemi olacak? der insan kendi kendine.İnsanın en büyük düşmanı yine kendidir derler ya hani...Doğru.Zaman,insanı kendi kendine düşürüyor.Umutlarını beklentilerini sakat bırakıyor.Hayallerini dövüyor.İçindeki koca bir şehri yakıp üstüne atıyor.Ve işte sende yanıyorsun...En kötü şey nedir diye sorsalar insanın kendini yanarken görmesidir derim.Yavaş yavaş yanar insan.Belki hızlı olsa kurtulur acısından.Ama hayır yavaş yavaş...Saati soranlara cevap veremez,yanan insanlar.Saat onlar için hiç ilerlemez cünkü.Onlar sevdikleri zamanda yanmak isterler.Kimin ne düşündüğü onlar icin önemli değildir.Tek önemsedikleri şey; zamanın hiç ilerlemediğine inandırmaktır kendilerini.Bazen gündüzleri bugünü yaşarlar, geceleri dünü..Sabahları yüzlerini yıkamak istemezler.Birazda olsun dünü yaşamak için.Dünden kalma olmak icin..Bir sofra bezi silkelerken onlar umutlarını silkeler,ekmek kırıntılarından çok.
Zaman hep eksiltir onlardan birşeyler,onlar zamanda hiç bir şey eksiltemezken.
Saate bakıyorum 23:57 .Peki ya aklımız gerçekten geceyimi yaşıyor şuan ? Ne bileyim sayılarla aram hiç iyi olmamıştır,zamanla aramın hiç iyi olmadığı gibi..Biri dese ki nerede yanlış yaptık ? Zamanın bukadar nankör birşey olduğunu bilmeyerek yaşayıp yanlış yaptık...Bir çocuk parkı düşün.Ve şimdi de bir salıncak ; oturağı var ama tek zinciri yok.Bir kaydırak düşün ,merdiveni 5.basamaktan başlayan...İşte hayat bir çocuk parkıysa,zaman onun eksiyle çarpılmış halidir.Çünkü zaman işte öyle nankördür ; sen mutluluktan sallanırken bile düşebilirlik korkusu verir.Kısa kesmen için uyarı gönderir.Hayat sana mutluluk verir.Ama onu da 5.basmağından başlayan bir merdivende verir.Peki ya o 4 basamak nasıl çıkılır? Çıkılmaz..Zaten sorun da ordadır.Cunku zaman, bir yandan bütün merdiven basamaklarını kırarken diğer yandan en tepeye çıkmanı bekler.Mutluluğun nerde olduğunu bilirsin ve ulaşamayacağını da bilirsin.Bütün hayatın, ilk 4 basamak olmadan 5.basamağa nasıl çıkacağını bulmaya çalışarak geçer.Yine de bulamazsın.Tilkiyimdir kralımdır ben bulurum dersin.Ama yine de bulamazsın dostum.
Ve şimdi 5.basamakta durup,gözümüzün içine bakan mutluluğa selam olsun.Akrobasi yapamam ben işte bu yüzden "Hiç bir zaman aynı basamakta yan yana duramayacağız seninle " ...
http://fizy.com/#s/1dl8l6
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder