Değişen kadraj - değişmeyen gerçek

Bazen bir an gelir gerçekle burun buruna gelirsin.Kendini telkin etmek için söyleyip durduğun yalanların hepsi bir anda susuverir.Kaçacak hiç bir yerin kalmamıştır.Olduğun yere ibadet etmeye başlayan ayakların seni daha fazla ileriye ya da daha fazla geriye götüremez artık,çakılıp kalırsın öylece.Burnuna değen gerçek,önce düşüncelerini alt üst etmeye başlar,sonra düşüncelerin dolar yanaklarından taşar.Sen ona gözyaşı dersin.

Gözlerini o gerçekten uzak tutmaya çalıştıkça o her kadrajda gözünü alır.Allahım kaçamamak ne kötü bir şeymiş dersin."Sözün bittiği yer"lere olan inancın bilirim hep zayıf olmuştur.Taa ki konuşamadığın o anı yaşayana kadar.Söyleyemediğin onca sözü,boynundan akan bir damla terle ödersin.Ödeşmek ne zor işmiş...Susarsın.Sanarsın ki günlerce haftalarca aylarca sustun.Oysa ki bir kaç dakikalığına oynarsın bu tıpı...Sonra inanmazsın,bağrırsın,isyana başlarsın,kendini hırpalarsın...Gözlerinle buluşan gerçeğin acısını,genzini yakan kelimeleri söyleyerek çıkarmaya çalışırsın.O gerçeği mahvetmek,parçalamak,yok etmek istersin.Haksızsın demiyorum.Haklısın.Ama ne değişecek ? O gerçek hayatından tamamıyla silinip gittiğinde ne değişecek...Sen yine onu bilmiş olacaksın.Sen yine onu görmüş olacaksın.Sen yine,yine o gerçeği hatırlıyor olacaksın.Kendi kendine söylediğin hiç bir yalan,o gerçeğe yalan süsü vermeye yetmeyecek.Taa ki kendinden kopana dek.

Sonraları hangi resme bakıyor olursan ol hep daha önce bakmış gibi hissedecksin.Bir gerçeği gizlemek için bin yalan söyleyeceksin.Sonra sen de inanmaya başlayacaksın o yalanlara.Gerçekler acıtmasın diye canını...Uyumadan önce masallar anlatırken bulacaksın hep kendini.Kendi kendine konuşmaya başlayacaksın sen de diğerleri gibi.


Geceleri oturup güzdüzleri uyuyacaksın.Kahvaltıyı akşam 5te yapacaksın.Öğleyi atlayıp akşam yemeğini yiyeceksin.Odandan dışarı hiç çıkmayacaksın.Annenle kavga edeceksin kendine gelemediğin için.Vurup kapıyı çıkacaksın kendine gelemediğin için.Ben böyleyimler keşkelere dönüşecek,yine olsa yine yapardımlar pişmanlıklara...İki adım attıktan sonra durup arkana bakacaksın hep.O en derindeki gerçek hala seni mi takip ediyor diye.Yalanlar faydasızdır artık kendine gelemediğin için.Kaçmaktan yorulmuşsundur artık.Olduğun yere çökersin bir dal sigara yakarsın "ah ulan..." diye cümleye başlarsın.Gerisini hatırlamazsın.Çünkü insan kendiyle dertleştiği hiçbir cümlenin sonunu net hatırlayamaz.Kaçıp gitmekten yorulmuşsundur artık kendinden.Yaşlanmışsındır kendi içinde.Taşındığın şehirler,içindeki şehirden ne kadar uzakta olursa olsun,bu seni kendinden uzağa götürememiştir.Bunu anladığın da çok acır canın.Bir nefes daha alırsın sigarandan...


Sen "İçimdeki bu gerçekle yaşayamam" dedikçe,beynini inanmak istediğin yalanlarla programlaman artık sonuçsuzdur.An gelir artık kendinle,gerçeğinle başbaşasındır.İşte öyle bir an gelir ki hiç bir şey diyemezsin.Burnunun dibindekine bakarsın ama uzağı görürsün.Öyle bir an gelir sadece susarsın.Dilini yuttuğundan mı ? Hayır.Bütün inkarlarının artık faydasız olduğunu görmekten...

Problem çocuk

Dün gece uyumaya çalışıyorum saat 1 filan.Buraya kadar her şey normal de tam uykuya dalmak üzereyim benim ayaklar terledi yorganın dışına çıkardım hemcecik.Sonra tam uykuya daldım dalıcam yani bütün herşey hazır.Beynimden son komutu bekliyorum.Derken benim ayaklar üşüdü.Haydaa geri içeri aldım.Sağıma dönüyorum yok soluma dönüyorum yok bi de ben iki yastıkla uyuyorum yani.O da zor zanaat arkadaş.En kötüsü misafirliğe gittiğin evde kalmak..1 yastıkla uyumak zorundasın.Mc donalds diil ki bu biraz daha ketçap isteyesin..E hal böyle olunca uyuyana kadar 5dkka araylan telefondan saate bakıyorsun.Telefon rehberine bakıyosun.İsimleri değiştiriyosun.Hadi uyu gizem diye yalvarıyorum bi saatten sonra kendime.Ama o içimdeki cazgır gerizekalı nuh diyo peygamber demiyo yok yani taktımı takıyo eksik olan yastık sayısına.Silgi değilki bu ikiye böliyim paylaştırıyım.Bi tanesine sarılıyım diğerini başımın altına koyıyım...Genelde başımın altındakinden vazgeçiyorum.Şimdi işin aslı şu annem bana hamileyken göbeğinin altına yastık koyup uyurmuş.Sonra ben doğmuşum filan fark etmişler ki yataktaki ikinci yastığı hep göbeğime koyup uyuyorum.21 senedir bu böyle.Annem özel göbek yastığı dikti bana 30x20 boyutlarında pofidik bişe.En büyük zevkim kirlenince onlara yeni yastık kılıfı geçirmek...

Ben eve çıkarken bu sene,annem bana öyle bir hurç verdiki resmen "çeyiz".misafir için havlu takımı vermiş uçları dantelli,5tane yastık kılıfı,4yeni nevresim onların çarşafları,bebekli misafir gelir de altlarına yaparlar diye alez bile koymuş yemin ederim.Ya öğrenci evine kim gelecek bebekli de "annnea ben işedim" diyecek? Ne zaman arada annemin yanına gelsem ve sonra kendi evime geri dönsem,gün geçmiyor ki annem benden gizli bir çarşaf bir toz bezi koymamış olsun o gizli gözlere...Ev toz bezi kaynıyor,çarşaf kaynıyor.Bugün evlensem çeyizim tamam.Hayır edirnede çakma linens de açabilirim." L!n3ns" ..Bizim sokağın başına açarım valla,peynir ekmek gibi gidiverir.Zaten bıktım makineden biraz daha kadınsı şeyler yapmak istiyorum.Hobilerime dantel,el işi,resim filan öyle şeyler ekliyim istiyorum.Halı dokuyım bi hocaya hediye edeyim,o da beni geçirsin o dersten.Ya eskiden sınıf anneleri vardı para toplayıp bilezik alırlardı örtmenlere nerde onlar ya.Ben bizim sınıfın,sınıf annesi olsam da bi para felan toplasam hocalara bişeyler alsak..Abi ben bunu bugüne kadar neden akıl edemedim! Biz de hayırsız öğrencileriz hea hocalar napsın ? Yok yok o diilde bir hoca kıyak yapıp dersden geçirirse beni, okulda okunmuş baklava,okunmuş kola,tost filan dağıtırım...Fethiyeye saklı kente gider şelaleye kadar 32km yürürüm hayrına.Söz lan valla ...

Sonra döndük dedik ki acısa da öldürmez,yaz okuluna döndürmez,tüm yazını mahvetmez,gideni de ...

P.S : Yemişim okul temsilciliğini gelsin sınıf anneliği ...

14 şubatsa madem.. =)

 

Korkmayın hiç bir sap ölemedi bugün saplığından.Yani ne bileyim sevgilin yok diye triplere girmene de gerek yok.Her gün saplar günü sadece bir gün sevgililer günü öğle düşün.Kalk git bi yüzünü yıka al arkadaşlarını çık dışarı manyak mısın lan üzülüp duruyosun bide.Kafamı bozma benim hadi bak bakıyorum burdan o saçlarını da düzelt bi gözünü seviyim.Yemeği de bırak obez olucaksın Allah belanı vermesin hadi lan kalk giyin.Hava çok güzel bugün olum.İstanbul bi kıyak geçmiş bugün.Playlistindeki şu kanlı bıçaklı temalı şarkıları da değiştir.Serdar filan aç,şarkı sözleri arasındaki anlam uçurumunu yakalayınca gülersin keyfin yerine gelir.Odişlerde bi fırçalansın artık."ama ben kendimi hiç iyi hissetmiyorumki yea.valla ben gelmiyim.." cümlelerini de al bitarafına sok.Kusura bakma ama hak ettin bunu.Lan kalk bi aynaya bak neye hırpalıyosun kendini..Gözlerini kapayıp karga sesinle şarkı söylemen sana ne katıcak allasen.Kalk şu sana yakışan üstünü giy.Evden çıkarken de anahtarlarını almayı unutma.Komik ol şebek olma kasılma öyle bi çifti sokakta görünce.Kıskanç olma hayattasın ya daha ne istiyosun ! O ayakkabılarını giyme kötü.Diğerini giy heh evet işte onları.E oldun yani baya baya.Seninde içinde varmış dışarı çıkmak şimdi yeme beni ... Neyse tamam tamam sustum çıkarma soyunma tamam özür.Çık dışarı bul bi kaç arkadasını daha .Kandille ilgili iğrenç bir espri yapmıycam rahat olabilirsin.Dur lan dur paran var mı ? Bende de yok napcaz ? Hay sıçıyım..

P.S : Ben bugün gaed romantiğim kimse caydıramaz beni yani

Bazıları...

Zorla iki türkü söyledim.

Sesim kötüdür dedim dinletemedim.

Düşmanların bile can ciğer olduğu rakı sofrasında,

bir dilim peynir alıp sohbete sek gittim.

Güldük eğlendik,neşelendik.

Kimse derdini anlatmadı.

Çünkü kimse o gece dert sormadı.

Hiç bir konu kendiliğinden açılmadı.

Hiç bir isyan sesi darbukadan duyulmadı.

Belki herkes gözünden yaş gelene kadar güldü

Belki herkes zevkinden kalkıp iki göbek atıp döndü.

Belki herkes bir geceliğine bile olsa,

Güneş doğana kadar...

Hayatı o kadar güzel sandı.

Ama hiç bir zaman hayat o kadar güzel olmadı.

Bazılarını güneşin doğuşunu görmek korkutur

Çünkü bazıları sadece geceleri,

 iki kadehle mutludur.

Kimse sormadı derdimi,

Beş kadehten sonra ben de bilemedim derdimi...

ilk başta geçer gibi oldu

Uyanınca yine aynı sondu.

Siz hiç makine mühendisi anneanne duydunuz mu ?

Bana neler oluyor ? Bilmek istemiyorum.Gözlerimi kapayınca bir ağırlık çöküyor içime karşı koyamıyorum.Kafamda milyonlarca sorulmamış soru anadolu ateşine rakip bir şekilde dans ederken ayılamıyorum.Ne sorusu bu böyle inan onu da bilmiyorum.Sorunlumuyum? evet olsam ne fark eder ? Derdimi anlatabilecek kadar çat pat uçabiliyorum uçabiliyorum da kanat çırpamıyorum.
Bana neler oluyor ?.Dağıldım,renk değiştirdim sanki.Değişmiş numarası yapop durdum.Aslında ben hiç değişmedim.Sadece değişmiş gibi gözükmek istedim.Önce sözlerimi değiştirdim sonra ilgilerimi...Zannettilerki ben değiştim zannettilerki ben en olgun,en ağır başlı,en soğukkanlı...Hiç de öyle olmadı aslında.Ben.Ben hala sokakta köpek görünce korkup,kaldırım değiştiren benim.Ben hala çocuklar gibi bir kapının arkasına sinip dizlerimi karnıma çekip dururken saatlerce ağlayabilen benim.Yine sabırsızım ;Ben hala hediye paketlerini yırtıp da açanlardanım.Beklentilerimi kafaya takıp,onlarla kurduğum dünya da işleri yola sokmaya çalışırken hep dışımdan sustum,sanıldı ki ağırbaşlıyım.Hayır.Ben,üç tekerlekli bisikletten iki tekerli bisiklete,mahallede en son benim geçtiğimi öğrendiğim günden beri hırçınım.Evet bir ölüyü yıkayabilecek kadar soğukkanlı olmuşluğum da oldu,ama sonradan onunla ilgili rüyalar görünce korkup uyuyamayan,telefona sarılan,eli ayağı birbirine dolanan yine ben oldum.Ben ya en mutlu anımda sevinçten ağladım,ya da en kötü günümde acıdan güldüm.Hep en uçlarda yaşadım.Kızıldeniz gibiydi onlar,hiç birbirlerine karışmadılar.
Sağ gözüm sola göre hep büyük,burun deliklerim hep yamuk,ayaklarım hep öküzcük kalacak.Kendi kendine burnunu sızlatabilen yegane canlı olarak ve en ciddi konularda şebeklik yapıyor olarak kalacağım.Ayda bir sıkıntının doruklarından yeryüzüne bakarken ordakilerin beni görüp,helikopter gönderip indirmesini bekleyeceğim.Salçalı makarnayı hep yoğurtla yiyeceğim.Fındıklı eti hoşbeşle çilekli arasında hep gidip geleceğim.waffle ı hep sütle birlikte yiyeceğim.Sinemada mısır sevmediğimi söyleyip alınınca da ilk ben bitireceğim.Hep öküz gibi gülüp sessizce utanacağım.Gün gelecek "göbek yastığı" nın patentini alacağım.Hakan Altun dinlediğim için odama çekilip utanmayacağım.Ben ben ben istiyorum ki..Ya da boşver.Diyorum ki ; yaşadığımız bu an bidaha hiç bir zaman geri gelmeyecek.Bunun bir tekrarı daha olmayacak.Şuan oturduğum şu ev kimbilir yıllar sonra kime satılacak? Bu oda kimin odası olacak? Şu çalışma masası hangi eskicide olacak? Ne dersin belki antikadan bile sayılır...Ve bu yazı.Şuan şu yazdıklarım,bundan 60 yıl sonra biri tarafından okunur mu?Okunursa "oha ne de aforizma kasmış hatun !" derler mi...Torunum bile dese dirilir ağzını burnunu dağıtırım.Oha o diilde düşünsene torunum olursa şey diyecek "benim anneannem makine mühendisiymiş lan olum valla lann ".Siz hiç makine mühendisi anneanne duydunuz mu? .Yazık o çocuğun psikolojisine.. :D


Not :sempatiklik olsun diye güldüm.Samimi değildim.

O yorgana neden sarılıyorsun ? Üşümüyorsunki...

O yastığa başını koyduğunda,kendinle başbaşasın.Saklanma daha fazla.O yorgana neden sarılıyorsun?Üşümüyorsun ki...Oyunu bırak artık çocuk.Kendine yalanlar söyleyip kendine inanmayı bırak.Hiçbirinin gerçek hislerin olmadığını biliyorsun.Adın gibi biliyorsun...

İstediğin bu değil.Hiç bir zaman da bu olmadı.Mutlu olduğuna inandırdın kendini defalarca.Ruhuna hiç sormadın.Ne istediğini ona hiç sormadın.Kulağındaki o tanıdık soluğu kestirip attın.

İnkarların sonuç verdi.İstediğine ulaştın.Ama en mutlu olman gereken günde bile uzaklara daldın.İstediğin her şeye sahipsin sanırdın.Dönüp bir kere ruhuna,"eksik misin ?" diye sormadın.Soramadın.Çünkü hep vereceği cevaptan korktun.

Hep dışardan güçlü,akıllı,başarılı olarak gözüktün.Hesabından emin olduğun hayatın sağlamasını yaparken çuvalladın.Belki de cevap kağıdına geçirirken bir ruh kaydırdın.Görmüyor musun ? Görüyorsun.Ama zaman bitti sanıyorsun...
Şimdi şu soruma cevap ver :
Yaşıyor musun ? Öyleyse yaşadığın sürece vardır zaman.

Az zaman yoktur geç kalınmışlık vardır.Takılma sen ona,o zaten hep vardı.
Diyeceğim o ki bir ev al maviye boya.Bir araba al kırmızıya boya.Bir yazlık...yeşile.Bir sandal...mora.Kendini de içindekine boya.İmkansız artık deme.Hayattaysan imkansız yoktur.Hayattaysan bitmiş zaman yoktur.Değişen çok şey vardır.Hep de olacaktır.Ama değişmeyen şeyler de vardır.Kendimize söylediğimiz,inanmak istediğimiz yalanlar gibi.

Hep geç kaldığımıza inandırarak uyuttu bizi dünya.Ve şimdi farz et ki su içmeye kalktın.Geri uyuma...Biz uyuduk sen uyuma çocuk.Uyuma.

Yalnız adamın oltası

O şimdi kim bilir hangi sokağın başında,batan güneşe rağmen ayakta.Kim bilir kaç çocuğun rüyasında iyi adamların arkasında yürüdü.Kendinden habersiz,buz tutmuş denize olta atardı.Adı sırf balık tutmak olsun diye...Ama kıyamazdı hiç balıklara.

İnsanlar onu hiç tanımadı.O kendini hiç tanımadı.Tek derdi üstü buz tutmuş denize olta atmaktı.Balıkları sıyırıp geçmekti.Hayatın kenarından sıyrılıp gitmekti.Yağmuru sevmezdi çünkü balıklar kadar eğlenemezdi.Aslında yalnızdı.Ama kendi de bundan habersizdi.Hiç durmadan yürüyebilmek isterdi,acıları hataları yaşanmışlıkları silip gitmek isterdi.Ama gücü yetmezdi buna.Çünkü derindi yaraları ve ayakları götüremezdi onu artık daha da uzaklara.Adam zaten uzaktı.Kendinden uzak...