O şimdi kim bilir hangi sokağın başında,batan güneşe rağmen ayakta.Kim bilir kaç çocuğun rüyasında iyi adamların arkasında yürüdü.Kendinden habersiz,buz tutmuş denize olta atardı.Adı sırf balık tutmak olsun diye...Ama kıyamazdı hiç balıklara.
İnsanlar onu hiç tanımadı.O kendini hiç tanımadı.Tek derdi üstü buz tutmuş denize olta atmaktı.Balıkları sıyırıp geçmekti.Hayatın kenarından sıyrılıp gitmekti.Yağmuru sevmezdi çünkü balıklar kadar eğlenemezdi.Aslında yalnızdı.Ama kendi de bundan habersizdi.Hiç durmadan yürüyebilmek isterdi,acıları hataları yaşanmışlıkları silip gitmek isterdi.Ama gücü yetmezdi buna.Çünkü derindi yaraları ve ayakları götüremezdi onu artık daha da uzaklara.Adam zaten uzaktı.Kendinden uzak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder