Siz hiç makine mühendisi anneanne duydunuz mu ?

Bana neler oluyor ? Bilmek istemiyorum.Gözlerimi kapayınca bir ağırlık çöküyor içime karşı koyamıyorum.Kafamda milyonlarca sorulmamış soru anadolu ateşine rakip bir şekilde dans ederken ayılamıyorum.Ne sorusu bu böyle inan onu da bilmiyorum.Sorunlumuyum? evet olsam ne fark eder ? Derdimi anlatabilecek kadar çat pat uçabiliyorum uçabiliyorum da kanat çırpamıyorum.
Bana neler oluyor ?.Dağıldım,renk değiştirdim sanki.Değişmiş numarası yapop durdum.Aslında ben hiç değişmedim.Sadece değişmiş gibi gözükmek istedim.Önce sözlerimi değiştirdim sonra ilgilerimi...Zannettilerki ben değiştim zannettilerki ben en olgun,en ağır başlı,en soğukkanlı...Hiç de öyle olmadı aslında.Ben.Ben hala sokakta köpek görünce korkup,kaldırım değiştiren benim.Ben hala çocuklar gibi bir kapının arkasına sinip dizlerimi karnıma çekip dururken saatlerce ağlayabilen benim.Yine sabırsızım ;Ben hala hediye paketlerini yırtıp da açanlardanım.Beklentilerimi kafaya takıp,onlarla kurduğum dünya da işleri yola sokmaya çalışırken hep dışımdan sustum,sanıldı ki ağırbaşlıyım.Hayır.Ben,üç tekerlekli bisikletten iki tekerli bisiklete,mahallede en son benim geçtiğimi öğrendiğim günden beri hırçınım.Evet bir ölüyü yıkayabilecek kadar soğukkanlı olmuşluğum da oldu,ama sonradan onunla ilgili rüyalar görünce korkup uyuyamayan,telefona sarılan,eli ayağı birbirine dolanan yine ben oldum.Ben ya en mutlu anımda sevinçten ağladım,ya da en kötü günümde acıdan güldüm.Hep en uçlarda yaşadım.Kızıldeniz gibiydi onlar,hiç birbirlerine karışmadılar.
Sağ gözüm sola göre hep büyük,burun deliklerim hep yamuk,ayaklarım hep öküzcük kalacak.Kendi kendine burnunu sızlatabilen yegane canlı olarak ve en ciddi konularda şebeklik yapıyor olarak kalacağım.Ayda bir sıkıntının doruklarından yeryüzüne bakarken ordakilerin beni görüp,helikopter gönderip indirmesini bekleyeceğim.Salçalı makarnayı hep yoğurtla yiyeceğim.Fındıklı eti hoşbeşle çilekli arasında hep gidip geleceğim.waffle ı hep sütle birlikte yiyeceğim.Sinemada mısır sevmediğimi söyleyip alınınca da ilk ben bitireceğim.Hep öküz gibi gülüp sessizce utanacağım.Gün gelecek "göbek yastığı" nın patentini alacağım.Hakan Altun dinlediğim için odama çekilip utanmayacağım.Ben ben ben istiyorum ki..Ya da boşver.Diyorum ki ; yaşadığımız bu an bidaha hiç bir zaman geri gelmeyecek.Bunun bir tekrarı daha olmayacak.Şuan oturduğum şu ev kimbilir yıllar sonra kime satılacak? Bu oda kimin odası olacak? Şu çalışma masası hangi eskicide olacak? Ne dersin belki antikadan bile sayılır...Ve bu yazı.Şuan şu yazdıklarım,bundan 60 yıl sonra biri tarafından okunur mu?Okunursa "oha ne de aforizma kasmış hatun !" derler mi...Torunum bile dese dirilir ağzını burnunu dağıtırım.Oha o diilde düşünsene torunum olursa şey diyecek "benim anneannem makine mühendisiymiş lan olum valla lann ".Siz hiç makine mühendisi anneanne duydunuz mu? .Yazık o çocuğun psikolojisine.. :D


Not :sempatiklik olsun diye güldüm.Samimi değildim.