Bu oda o oda değil,ağlayan çocuk sesi yok.Ona bağıran anne sesi yok...

Bitmesi gereken yerden başlamak,

Dudaklarının değdiği her hücremin sızlamasını önlemeye çalışmak gibi..

Yine yağmurlu bir gün bugün

Adını gözyaşı koymaya utandığım şey, yanaklarımdan yokuş aşşağı süzülüyor vücudumun kıvrımlarından...

Durduramıyorum,sızlayan bütün vücut yıkanıyor..

Sabun kokması gereken vücut,hala sen kokuyor.

Sabah ezanı okunuyor,yine o saatler...

Uyumak bilmiyorsun,uyutmak bilmiyorsun.

Tam sırtımı dönüyorum sana

Yine ruhuma dokunuyorsun.

Böyle sürüp gidiyor saatler...

Sabaha karşı uyuyakalıyoruz

Uyanıyorum..

Uyandırıyorum..

Önce nazlanıyorsun..

Sonra gözlerimin içine bakıp çaresizce kalkıyorsun...

Sarılıyorum,sen gözlerini ovuştururken.
Daha yanındayken özlemeye başlamak ;

Evet uçaktan atlar gibi,

Üç tekerlekli bisikletten,iki tekerlekliye geçerken ilk düşüş gibi..

İlklerini sızlatan bir güvene küfretmek gibi...

En kötü küfrümün aptal salak gerizekalıyla kısıtlı kalınıp yüzüne çarpmasıyla kaçıyorum

Kovalıyorsun,belimden kavrıyorsun.

Gülüyoruz,gülüyoruz...

Ben vuruyorum sen kıyamıyorsun..

Aptal! diye devam ediyor sevmelerim

Salağım ! diye devam ediyor sevmelerin....

Rüzgarın odamın,kapısını çarpma sesine açıyorum gözlerimi..

Uyanıyorum.

Bu oda o oda değil,bu pencere daha büyük,yatak daha alçak..

Sıkışmıyorum da bu yatakta.
Apartman boşluğundan yükselen, 

Ağlayan çocuk sesi yok...

Ona bağıran anne sesi yok....

Bu yastık, ben kokmuyor.
Bana karışan sen kokmuyor..
Varlığını hissetiremeyen sessizlik içimi ürpertti.

Yine de bir heyecanla sağıma dönüyorum.

İşte burdasın !

O kadar korktum ki yoksun diye.
O kadar korktum ki ...

Seni uyandırıp anlatmak,ağlamak hatta sıkı sıkı sarılmak istiyorum.
Duyuyor musun beni?

Dur bir dakika..... 
Ellerim,dudaklarım üşüdü tenine değince.
Uyan !
Korkuyorum...
Hayır..
Hayır lanet olsun!

Nefes almıyorsun....

Gizem İPEK