Bazen biri gelir tüm kurulu düzeni , o depreme dayanıklı sandığın kalbini yerle bir eder.Sağır olmaz dediğin kulaklarını sağır eder.Sahura kalkmaz dediğin tüm iyi niyetlerini iftara sürükler.Mutluyum diye haykırsanda yüreğini inandırmak için kendine...Zehrin torunları oyunlar oynamaya başlar hücrelerinde.Bütün camlar kapalıyken vicdanında, seni cereyan nasıl olur da çarpar ? ..Belki de hiç çıkmamalıydım evimden,eskicilere,satıcılara açmamalıydım güvenip şu çelik kapılarımı...Hata mı yaptım diye düşünüyorum bazen,başlangıçlar soyut sonları getirir çünkü biliyorum.Şüpheler inançları tetikler bilir misiniz? Aklınıza tıp oynatmak istersiniz, o hep oyunbozan çocuğu oynarken,inançları durdurmak ne kadar da zordur.Bir düğünde halay başını çeker umutlar,sonra neden karınlarına ağrı saplanır da otururlar ?...
Bazen hiç hesapta yokken gitmek,sizi bir ömür temelli kalmış kılacaktır; ışık almayan ,sadece kendi ayak seslerinizi duyduğunuzda ,kulaklarınızın varlığını hissedebileceğiniz o sessiz hücrelerde...
Dolabımda sakladığım tek bir kötü gün sigarası vardı.Çıkarttım o derinlerden.Hatırlayamadığım bir tarihte rujumun izi bulaşmış filtresine.Sonra cesaret edememişim belli ki yakmaya..Ya da hak edilmemiş o zaman acıya sek gitmeye...Elimdeki tek kırık çakmakla yakmaya çalışıyorum bir türlü gözgöze gelemiyorum o dumanla..Çalan şarkı duygulandırıyor beni, bir anda gözyaşımın dumanla sarılışını hissediyorum.Ve sigaram yanıyor.Çakmak,savaşında galip.Sigaramın külleri, yıllardır babasız olan gözyaşlarıma nasılda kucak açıyor ..."Gideceğim" diyorum kendi kendime.Öyle sessizce,sarılırken küllere ...Söz veriyormuşçasına kendime.Hiç bir açıklama yapmayacağım kimseye.Anlamalarını beklemeyeceğim artık beni zaten onlar anlamak için uğraşıyorlar mı ki ? Alışkın değilim bir düzende düzensizi yaşamaya. Anlatmaya çalıştıkça ne istediğimi,anlamdan anlamaktan uzaklaşıyor o gözler...Ki bazen yanlış anlaşılmaktansa hiç anlaşılmamak daha iyidir.Oyüzden anlama beni.Oyüzden anlamayın beni...
Bu gidişime , mantığıma sadık kaldıracak bahaneler uyduracağım.Küçük balıkçı tekneleriyle değil bu sefer gemilerle açılacağım.Kaybolmaktan,unutulmaktan,unutmaktan korkmayacağım.Yılda bir kez annemi görmeye gideceğim.Diğer zamanlar aklımın denizinde korsanı oynayacağım.İyilikten,iyiden medet ummayacak ruhum,artık kötüyü oynayacak...
Gülüşlerimi satacağım birer birer,sonra sevdiklerimi hiç acımadan uzaklaştıracağım kendimden.Yalanlara bulaşacağım,ihanetler edeceğim,kendimi unutacak kadar sarhoş olacağım her gece.Adımı hatırlamayacağım.Hatırlatmaya kalkışanları adamdan saymayacağım.Milyonlarca kalp kırıp katil olacağım...Kim tutuklayacak beni ? sen mi ? o mu? ya da bir başkası mı ? Neden korkmuyorum acaba..Kötülerin, kelepçelerinin kilitleri hep bozuk olmaz mı zaten neden anahtarları arıyorsunuz ki ?... Gökyüzünün mavi olduğunu biri bana söylemeden hatırlamayacağım.Önce siyaha boyayacağım her yeri.Işıkları yakıp ,bir körün hayalinde işleyeceğim bütün günahları....Nefret sevgiden daha çok acıtmaz diyenleri haklı çıkarırcasına seviyormuş gibi yapıp gideceğim.Sevgi-nefret arasındaki o dar kaldırımdaki taşların sayısını ezberimde tutacağım.Kimse sevemeyecek beni ama kimse nefrette edemeyecek işte öyle kötü bir şey olacağım....
100.kayıt
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder